“Γεννήθηκα στο σπίτι στις έξι η ώρα το πρωί. Με βάφτισαν Eunice Kathleen Waymon.”

Ήταν 21 Φεβρουαρίου 1933.

“Σε όλη την παιδική μου ηλικία, με συνόδευε η μουσική. Ήταν μέρος της καθημερινής ζωής, το ίδιο μηχανική με την αναπνοή.”

Η Nina Simone ανασύρει από τη μνήμη στιγμές της ζωή της, στην αυτοβιογραφία “I Put A Spell On You” που κυκλοφόρησε το 1991. Αυτό το βιβλίο μεταφράσθηκε στα Ελληνικά 27 χρόνια αργότερα, το 2018, με τίτλο “Μαύρη ψυχή”. Η θρυλική πιανίστα και ερμηνεύτρια αυτοβιογραφείται και μιλάει σε όσους θέλουν να την γνωρίσουν περισσότερο και να μάθουν τις μεγάλες δυσκολίες και τα προβλήματα που διαμόρφωσαν την προσωπικότητά της.

Ήταν παιδί θαύμα, έπαιζε πιάνο από τα τέσσερα χρόνια της και συνόδευε τη μητέρα της παίζοντας πιάνο στις εκκλησίες.

Γεννήθηκε σε μια μικρή κοινότητα στο Tryon της Βόρειας Καρολίνας από φτωχική οικογένεια και χρειάστηκε να τη βοηθήσουν οι κάτοικοι, για να προχωρήσει τις σπουδές της.

“Όταν ήμουν έντεκα ετών μου ζητήθηκε να δώσω ένα ρεσιτάλ στο δημαρχείο. Κάθισα στο πιάνο με χάρη, όπως είχα εκπαιδευτεί όσο με παρουσίαζε ένας λευκός, αλλά όταν κοίταξα προς την μεριά των γονιών μου, που είχαν έρθει φορώντας τα καλά τους, είδα πως τους έδιωχναν από τις μπροστινές θέσεις για χάρη μιας οικογένειας λευκών, που δεν είχα ξαναδεί. Κι ο μπαμπάς με τη μαμά δέχονταν να μετακινηθούν. Κανείς δεν είπε τίποτα, αλλά εγώ δεν ήμουν διατεθειμένη να κάθομαι και να βλέπω να τους φέρονται με αυτό τον τρόπο, έτσι σηκώθηκα με το κολλαριστό μου φόρεμα και είπα πως αν ήθελαν να με δουν να παίζω, θα έπρεπε να φροντίσουν ώστε η οικογένεια μου να καθίσει στην πρώτη σειρά…”

Θέλησε να γίνει κλασική πιανίστα, απορρίφθηκε όμως από το ινστιτούτο Curtis, γιατί δεν ήθελαν να δεχθούν ένα άγνωστο μαύρο κορίτσι. Κανείς δεν της είπε πως το χρώμα της, θα έπαιζε καθοριστικό ρόλο στη ζωή της.

Όταν άρχισε να τραγουδάει και να παίζει πιάνο σε μπαρ χρησιμοποίησε καλλιτεχνικό ψευδώνυμο για να μην την ανακαλύψει η μητέρα της. Έγινε η Nina Simone.

“Ένα κοινό επιλέγει να έρθει και να δει την ερμηνεία μου. Δεν επιλέγω εγώ το κοινό μου. Κι αν δεν τους αρέσει η στάση μου, δεν είναι υποχρεωμένοι να έρθουν να με δουν”

Η αναγνώριση υπήρξε μεγάλη, η μοναξιά τεράστια. Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της ήταν αφιερωμένο στη μουσική. Το όπλο της στον αγώνα για τα πολιτικά δικαιώματα ήταν πάντα η μουσική.

“Να είσαι νέος, προικισμένος και μαύρος

 Ω τι υπέροχο όνειρο ”

To Be Young, Gifted and Black

Ήθελε να είναι ασφαλής, προστατευμένη. Να ζήσει σε παραμυθένιο κόσμο. Ένοιωσε προδομένη από την Αμερική, τις δισκογραφικές, τους διοργανωτές, τους δικούς της ανθρώπους. Οι απογοητεύσεις ήταν πολλές. Κυνηγημένη από τα φαντάσματα του πατέρα της, της αδελφής της Lucille, του κινήματος, του γάμου της, των ελπίδων της, από έρωτες που χάθηκαν, προσπάθησε να ισορροπήσει.

Ασχολήθηκε προσωπικά με τα οικονομικά της. Το σπίτι της όμως κατασχέθηκε και πουλήθηκε, ενώ κάθε φορά που έφθανε στις Ηνωμένες Πολιτείες κάτι φοβερό συνέβαινε. Μπαρμπάντος, Λιβερία, Ελβετία, Γαλλία.

Σε όλη της τη ζωή αναζητούσε ένα μέρος να ανήκει πραγματικά.

Πάντα ιδιαίτερη και ασυμβίβαστη, πάλεψε για όλα όσα πίστευε, τραγούδησε τη δική της αλήθεια χωρίς να δειλιάσει με πάθος, καλύπτοντας μεγάλο και διαφορετικό ρεπερτόριο χωρίς να την ενδιαφέρουν τα μουσικά είδη και οι κατηγορίες.

“Αυτόν τον κόσμο έφτιαξες για τον εαυτό σου, Νίνα, σ΄ αυτόν θα πρέπει να ζήσεις τώρα” της έλεγε ο James Baldwin…

Ρενάτα Δικαιοπούλου  25-9-2018