“19 Δεκεμβρίου 1915, στην οδό Belleville 72, η Edith θα κλάψει για πρώτη φορά, για τα βάσανα και τις οδύνες αυτού του κόσμου. Να κατάλαβε άραγε πως γεννήθηκε πάνω στην κάπα ενός αστυνομικού, στο διάδρομο του σπιτιού τους; Ο πατέρας της, στο δρόμο για να φωνάξει ασθενοφόρο, σταμάτησε σ’ όλα τα μπαρ, με αποτέλεσμα να γίνει φέσι και το ασθενοφόρο να μην έρθει ποτέ…”

Η ιστορία της Αγίας των Δρόμων έχει αρχίσει.

Το βιβλίο αναφέρεται στα παιδικά της χρόνια, το μπορντέλο της γιαγιάς της, τον πατέρα της. Στην εποχή που τραγουδούσε στους δρόμους για να επιβιώσει. Οι άνθρωποι που στάθηκαν δίπλα της εμφανίζονται ο ένας μετά τον άλλο. Ο Louis Leplee που την ανακάλυψε, ο στιχουργός Reymond Asso, ο Jean Cocteau, ο Yves Montand, ο Marcel Cerdan, ο Charles Aznavour, ο Georges Moustaki, ο Theo Sarapo. Φίλοι, συνεργάτες, εραστές, άντρες που αγάπησε. Η ζωή της και η καριέρα της. Οι σκληρές στιγμές του πολέμου και η απελευθέρωση που βρήκε το μικρό σπουργιτάκι στο απόγειο της δόξας του. Η Αμερική όπου η Edith Piaf έζησε θριάμβους, παρακμή και έναν τραγικό έρωτα που την σημάδεψε.

Η εικόνα της παρουσιάζεται σε εύθραυστη ισορροπία ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως, τη δημοσιότητα και τη μοναξιά για 48 χρόνια, μέχρι τις 10 Οκτωβρίου 1963, χωρίς ανάλυση, χωρίς σοβαροφάνεια. Είναι ένα ταξίδι στο χρόνο ιδιαίτερα συγκινητικό που μας φέρνει μνήμες από μια συγκλονιστική φωνή που όσα χρόνια και αν περάσουν θα παραμείνει νέα.     

“Αν κάποιος δει τη ζωή της Edith Piaf από απόσταση, θα διαπιστώσει πως η ζωή της δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά μια σειρά από θαύματα. Μέσα από τα βάθη της μιζέριας και την κατάπτωση όλων των δεδομένων ηθικής, γεννήθηκε μια απ’ τις μεγαλύτερες τραγουδίστριες όλων των εποχών.” διαβάζουμε στον πρόλογο.

Το βιβλίο συμπληρώνεται με απόσπασμα από τις αναμνήσεις της στο “Parisien Libere”, στις 13/5/1958, λόγια επώνυμων για την ίδια, συνεντεύξεις από τον Charles Aznavour και τη Σόνια Θεοδωρίδου, ιδιαίτερες φωτογραφίες, στίχους τραγουδιών της και μεταφράσεις τους στα Ελληνικά.

Ρενάτα Δικαιοπούλου 27/6/2013